-
ΓPAMMATA ΠPOΣ ΤΗ ΓΑΛΑΤΕΙΑ
Για την πορεία προς τον κομμουνισμό (ΙΙ) - Το νέο πρόσωπο του Θεού
[...]
Πόσο κακά θα διατύποσα πάλι τις σκέψεις μου για τα σύχρονα συλαλητήρια, για να με παραξηγήσεις σε τέτιο σημείο! Θέ μου, όταν συλογίζομαι πόσο ατελή είναι τα μέσα της συνενόησης των ανθρώπων, με κυριέβει δέος. Μα ό,τι λες για θρησκεία σύμβολα κλπ. είμαι ολότελα σύμφωνος. Εγώ ένα ήθελα να πω: κάθε πίστη (και τέτια είναι σήμερα η κομουνιστική ιδέα, τέλεψε το πρώτο της στάδιο, το στάδιο της "θεωρίας"). Κάθε πίστη, κάθε ομαδικός ενθουσιασμός, βρίσκει πάντα νέους εξωτερικούς ομαδικούς τρόπους να διαμαρτυρηθεί, να κινιέται, να συντάζεται. Αφτόν τον τύπο δεν τόνε βρήκε ακόμα ο κομουνισμός, γι' αφτό δανείζεται τους παλιούς τύπους περασμένων συγκεντρόσεων. Έπρεπε νάσουν εδώ, να δεις πώς η συγκέντροση, αντίς να ερεθίζει, ξεθύμαινε τα πλήθη. Δεν ήξεραν από πού να παν, πώς να συνταχτούν, τί θα γίνει - και σκόρπιζαν. Ένας νέος τύπος άγριος, οργανικός, με αρχή, μέση και τέλος, ένας άρτιος ζωντανός τρόπος μεγάλων οργανόσεων από πιστούς αφτό ακόμα δεν υπάρχει, μα θάρθει. Αφτό πεθύμησα και γι αφτό Σούγραψα. Κανένας δε συχαίνεται περσότερο από μένα τα παλιά, νεκρά πια προσωπεία της Θεότητας - τις παλιές θρησκείες. Το νέο πρόσωπο του Θεού μου, όπως συχνά Σούγραψα, είναι ένας Αργάτης που πεινάει, δουλέβει κ' εξανίσταται. Ένας Αργάτης που μυρίζει καπνό και κρασί, σκοτεινός, δυνατός, όλος επιθυμίες και δίψα εκδίκησης. Είναι σαν τους παλιούς ανατολίτες αρχηγούς με προβιές στα πόδια, με διπλό τσεκούρι στη δερματένια ζώνη, ένας Τσιγκισχάνος, που οδηγάει καινούργιες ράτσες που πεινούν και γκρεμίζει τα παλάτια και τα κελάρια των χορτασμένων κι αρπάζει τα χαρέμια των ανίκανων. Είναι σκληρός ο Θεός μου, όλος πάθος και θέληση, χωρίς συβιβασμούς, ανένδοτος. Η Γης τούτη είναι το χωράφι του, ουρανός και Γης είναι ένα.
Δε χάνομαι σε μεταφυσικές και θεωρίες. Η μεταφυσική μου είναι ένα εργαλείο ένα αλέτρι για τη γης ετούτη. Ένα όπλο για τον αγώνα το σύχρονο. Θέμου πώς να μπορέσω να διατυπόσω καλά το τί έχω μέσα μου, για να με νιόσεις και να μη με παραξηγείς πια. Φταίω εγώ. Όταν μιλώ για τα θέματα τούτα που μου τρων τα σωθικά μου, στοχάζομαι με πηδήματα, θεωρώ γνωστά πολά άγνωστα, καίγομαι, δεν έχω υπομονή, να μιλήσω με ησυχία.
[...]