Με τα λόγια αυτά περιέγραψε το 1950 τον εαυτό του: Με θαρρούν λόγιο, διανοούμενο, γραφιά και δεν είμαι τίποτα απ’ αυτά. Τα δάχτυλά μου, όταν γράφω, δεν μελανώνονται, αιματώνουνται. Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο: μια απροσκύνητη ψυχή.
Η πνευματική φυσιογνωμία του συγγραφέα μοιάζει μ’ ένα μωσαϊκό από στοιχεία και επιδράσεις που συχνά είναι αταίριαστα. Αυτή η φαινομενική, όμως, αντίφαση αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τις όψεις μιας διαρκούς πνευματικής αναζήτησης.
Το ταξίδι ήταν γι’ αυτόν ένας τρόπος να μαζέψει τα πλούτη του κόσμου, εικόνες, ιδέες, τρόπους ζωής και συνήθειες. Να τ’ αφήσει να κατασταλάξουν μέσα του κι ύστερα να ζυμωθούν με τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις του. Συχνά, αυτό το υλικό διοχετεύεται στο έργο του, τον παρακινεί σε νέες δημιουργίες.
ΡΩΣΙΑ
«Τίποτα δε λείπει από τη Ρουσία˙ όλα τα ζώα και τα φυτά, από τα υπερβόρεια ως τα τροπικά, ζουν άνετα στην απέραντη ρούσικη γης. Φυσικά σύνορα δεν υπάρχουν˙ η στεριά απλώνεται όπως κι η θάλασσα, κι η έρημος πλάθει κατ’ εικόνα κι ομοίωσή της και την ψυχή του ανθρώπου.»
ΡΩΣΙΑ
«Πρωί πια φτάσαμε στην παλιά πρωτεύουσα της Ρουσίας. Στο Κίεβο. Από μακριά ξεκρίναμε τους χρυσούς τρούλους να λάμπουν σα μυτερά τατάρικα κράνη μέσα σε ανάλαφρη ομίχλη.»
ΙΑΠΩΝΙΑ
«Ξεκίνησα για την Ιαπωνία, ξέροντας μονάχα δύο γιαπωνέζικες λέξεις για να συνεννοηθώ μαζί της: ‘σακουρά’, που θα πει: άνθος της κερασιάς, και ‘κοκορό’, που θα πει: καρδιά. Ποιος ξέρει έλεγα με το νου μου, μπορεί οι δύο αυτές απλούστατες λέξεις να φτάνουν…»
ΙΑΠΩΝΙΑ
«Τα χρώματα εδώ στην Ανατολή είναι τόσο θερμά και χαρούμενα, που δεν αποτείνουνται μονάχα στα μάτια, παρά και στην ακοή, στη γεύση, στην αφή και στην όσφρηση.»
ΑΙΓΥΠΤΟΣ
«Όταν ζυγώναμε πια στις πλατιές εκβολές του Νείλου κι άρχισεν η θάλασσα, η μεγάλη Πράσινη όπως την ονόμαζαν τα ιερογλυφικά, να πρασινίζει-ένα παλιό τραγούδι, που μας σώθηκε σα μια κραυγή, από την εποχή των Φαραώ, κυρίεψε την καρδιά μου.»
ΑΙΓΥΠΤΟΣ
«Ήρεμη, σκλαβωμένη φύση-φελάχισσα. Παχιά λαμπερή πεδιάδα, σπαρμένη με μπαμπάκι, κουκιά κι αραποσίτι. φοινικιές, γαζίες, φραγκοσυκιές. Βαρύς ουρανός, πηχτά χρώματα, ο αέρας γιομάτος υγρασία. Τα κοράκια, καλοθρεμμένα, κατεβαίνουν και περπατούν στα οργωμένα χώματα. Οι πελαργοί, σαν ιερογλυφικά, στέκουνται στον όχτο του ποταμού με το ένα πόδι, νυστάζοντας.»
ΑΙΓΥΠΤΟΣ
«Από τους τρεις μεγάλους ιερούς ποταμούς της αρχαιότητας -Νείλος, Ευφράτης και Γάγγης- ο Νείλος είναι ο πιο ιερός.»
ΙΣΠΑΝΙΑ
«Όλη η Ισπανία λάμπει και σαλεύει στο νου μου σαν ένα παγόνι αρσενικό, που με ανοιγμένες τις φτερούγες του σεριανάει ανάμεσα σε δυό θάλασσες.»
ΙΣΠΑΝΙΑ
«Χαρούμενη, ανοιχτόκαρδη όαση απάνω στο τραχύ έρημο οροπέδιο. Η αψηλότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης, η πιο κοντά στον ουρανό. Έχουν δίκιο οι Ανταλουσιάνοι να λεν πως ο “θρόνος του Ισπανού βασιλιά είναι ο πρώτος ύστερα από το θρόνο του Θεού”.»
ΑΓΓΛΙΑ
«Ο παράδεισος των Εγγλέζων είναι σκεπασμένος με χλόη. Κι απάνω στη μακάρια αυτή χλόη σεριανίζουν οι άγιοι της Μεγάλης Βρετανίας, καπνίζοντας την πίπα τους, κρατώντας αιώνιες ομπρέλες.»
ΑΓΓΛΙΑ
«Γυρίζοντας τους καθεδρικούς ναούς που είναι σκορπισμένοι, σαν απολιθωμένα μαμούθ, σε μικρές ήρεμες εγγλέζικες πολιτείες, ένιωθα πόσο άσφαλτα η αγάπη κι η κατανόηση της επίγειας ζωής έχουν οδηγήσει το χέρι του αρχιτέκτονα. Η αγάπη, η κατανόηση κι ο σίγουρος πραχτικός νους.»
ΙΤΑΛΙΑ
«Η Ασίζη λάμπει μέσα στον ήλιο, ψηλά, απάνου στο λόφο. Διακρίνω αριστερά το μέγα Μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου, δεξιά την εκκλησιά της Αγίας Κλάρας, και μέσα από τα μουγκρίσματα των αυτοκινήτων κατορθώνω να διακρίνω τη βαθιά, γλυκύτατη φωνή που χύνεται από τις καμπάνες του Αγίου Ρουφίνου.»
ΚΥΠΡΟΣ
«Η Κύπρος είναι η αληθινή πατρίδα της Αφροδίτης. Ποτέ δεν είδα νησί με τόση θηλύτητα, ποτέ δεν ανάπνεψα αέρα τόσο γεμάτο μ’ επικίντυνες, γλυκύτατες συμβουλές. Αλαφρή κάρωση με κυριεύει, νύστα και γλύκα, και το δειλινό, όταν πέσει ο ήλιος και φυσήξει από τη θάλασσα το αλαφρό αεράκι και σαλέψουν λίγο, δεξά ζερβά, τα μικρά καΐκια και ξεχυθούν στην παραλία τα μικρά παιδιά με το γιασεμί στο χέρι, η καρδιά μου ξεζώνεται και παραδίνεται σαν την Πάνδημη Αφροδίτη.»
ΕΛΛΑΔΑ
«Το πρόσωπο της Ελλάδας είναι ένα παλίμψητο από δώδεκα κύριες απανωτές γραφές: Σύγχρονη, του Εικοσιένα, της Τουρκοκρατίας, της Φραγκοκρατίας, του Βυζάντιου, της Ρώμης, της Ελληνιστικής εποχής, της Κλασικής, του Δωρικού μεσαίωνα, της Μυκηναϊκής, της Αιγιακής, της Λίθινης.»
ΚΙΝΑ
«Η Κίνα είναι αιώνια. Καρπερή, απέραντη πεδιάδα, σμαραγδοπράσινη την άνοιξη, γριζα ασημένια το καλοκαίρι, σπλαχνικιά, πολυγάλατη, σα μάνα.»
Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά - επιλεγμένες μεταφράσεις
εβραϊκά
γερμανικά
γαλλικά
δανέζικα
ολλανδικά
ισπανικά
γερμανικά
αγγλικά
γιουγκοσλάβικα
φινλανδικά
δανέζικα
Αφίσα για την ταινία Αλέξης Ζορμπάς σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, βασισμένη στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.
Λιθογραφίες των Andre Cottavoz, Paul Guiramand, Andre Minaux, Walter Spitzer για την Οδύσεια.
Σχέδια του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα για την Οδύσεια.
Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο δίσκου με τη μουσική του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για τη θεατρική παράσταση Καπετάν Μιχάλης, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη.
Διάβασε τα αποσπάσματα που ακολουθούν
Βρες τη σημερινή ονομασία των λέξεων με τα έντονα γράμματα.
Αναζήτησε τα σημεία μέσα στην πόλη του Ηρακλείου
Μπορείς να ανατρέξεις, εδώ:
Μ. Δερμιτζάκης, Από όσα θυμούμαι Το παλιό Κάστρο, Μια βόλτα στο Ηράκλειο των αρχών του 20ού αιώνα, Ηράκλειο, Δοκιμάκης, 2008
Δήμος Ηρακλείου: μια πόλη, μια ιστορία
Η Πλατιά Στράτα ήταν η μια από τις δύο βασιλόφλεβες του Μεγαλόκαστρου· ξεκινούσε από των Χανίων την Πόρτα δυτικά, κι έφτανε στου Λαζαρέτου την Πόρτα, όπου ήταν η μεγάλη πλατεία, οι Τρεις Καμάρες, κι ο μπαξές του πασά – ένα ξύλινο κιόσκι μέσα σε μια τούφα κατασκόνιστα δέντρα, όπου κάθε Παρασκευή έπαιζαν οι νιζάμηδες μουσική. Η άλλη βασιλόφλεβα έκοβε σταυρωτά την πρώτη. Κινούσε από την Καινούρια Πόρτα, κατανότου, και κατέβαινε ως το λιμάνι· στη σταύρωση ήταν το μεϊντάνι, η καρδιά της πολιτείας. Στην Πλατιά Στράτα βρίσκουνταν τα στιβανάδικα, τα γυαλάδικα, τα εμπορικά, οι ρωμέικοι καφενέδες, οι σπετσαρίες. Τα μαγαζιά, κολλητά το ένα στο άλλο, έπιαναν ψιλή κουβέντα, οι νοικοκύρηδες, καλφάδες και παραγιοί έκαναν χωρατάδες, πείραζε ο ένας τον άλλο, κουτσομπόλευαν και σκούσαν στα γέλια, κι αλίμονο στην Εφεντίνα να περνούσε, η κανένας καμπούρης, αλλήθωρος, κουτσός ή παρακούζουλος. Οι στιβανάδες χτυπούσαν όλοι μαζί τα καλαπόδια τους, τα μαστορόπουλα σφύριζαν, και που βρίσκουνταν τόσες λεμονόκουπες και σάπιες ντομάτες!
[…]
Ήταν από μεγάλο σόι, ο πατέρας του, παλιός άρχοντας, καλός άνθρωπος, είχε χτίσει μια μεγάλη δεξαμενή, κι είχε βάλει βρύση απόξω από το σπίτι του, για να πίνουν οι διαβάτες, να γεμίζουν και τα σταμνιά τους οι γειτόνοι, και της είχε δώσει τ’ όνομα του γιού του: του Ιδομενέα η βρύση. Κι είχε ανοίξει κι ένα παραθύρι στον ξώτοιχο κι είχε στήσει εκεί το μεγάλο ρολόι του σπιτιού, για να βλέπουν όσοι περνούν τι ώρα είναι· κι ο ίδιος, όταν ήθελε να δει την ώρα, έβγαινε όξω από το σπίτι του και κοιτούσε.
Ν. Καζαντζάκης, Ο Καπετάν Μιχάλης, Αθήνα 1964
Στη συγκεκριμένη δραστηριότητα συνεργαστήκαμε με την κυρία Ειρήνη Μαραβέλια, Αρχαιολόγο-Μουσειολόγο, την οποία και ευχαριστούμε.
Μεταλλική ζώνη που ο ΝΚ αγόρασε από την Μπουχάρα στον Καύκασο
Η πολυθρόνα του
Ο χαρτοφύλακας του συγγραφέα